غیبت امام مهدى ـ عجل الله تعالی فرجه ـ به دو دوره تقسیم مى‏ شود: «غیبت صغرى» و «غیبت كبرى». 
غیبت صغرى از سال 260 هجرى (سال شهادت امام یازدهم) تا سال 329 (سال در گذشت آخرین نایب خاص امام) یعنى حدود 69 سال بود. در دوران غیبت صغرى، ارتباط شیعیان با امام به کلى قطع نبود و آنان، به گونه‏اى خاص و محدود، با امام ارتباط داشتند. 
توضیح آنكه: در طول این مدّت، افراد مشخصى به عنوان «نایب خاص» با حضرت در تماس بودند و شیعیان مى‏توانستند به وسیله آنان مسائل و مشكلات خویش را به عرض امام برسانند و توسط آنان پاسخ دریافت دارند و حتى گاه به دیدار امام نائل شوند. ازینرو مى‏توان گفت در این مدّت، امام، هم غایب بود و هم نبود. 

خدا کند که بهار رسیدنش برسد

شب تولد چشمان روشنش برسد

چو گرد بر سر راهش نشسته ام شب و روز

به این امید که دستم به دامنش برسد

هزار دست پر از خواهشند و گوش به زنگ

که آن انارترین روز چیدنش برسد

السلام علی الحسین (علیه السلام) 
وعلی علی بن الحسین(علیه السلام) 
وعلی اولاد الحسین(علیه السلام) 
وعلی اصحاب الحسین(علیه السلام) 
وعلی عباس الحسین(علیه السلام) 


بی تاب ِ حسینم ، دلتنگ ِ کربلا